Er is ontzettend veel informatie te vinden over zwanger worden. Wil je graag goede informatie zonder in slaap te vallen? Dan heb ik een boekentip: zwanger worden met humor!
Het feest kan beginnen
Als je eenmaal besluit dat je graag een kindje zou willen krijgen, dan begint het feest pas. Er zijn ontelbaar veel websites om door te pluizen en er zijn boekenkasten vol over geschreven. Als je op zoek bent naar een boek met interessante info, maar wel realistisch en met een flinke dosis humor, dan heb ik de gouden tip voor je!
D’r op of d’r onder – Alles wat je (niet) wilt weten over het maken van een baby
We weten allemaal dat baby’s allang niet meer door de ooievaar gebracht worden. Ook weten we dat ‘in een wip’ zwanger worden echt niet voor iedereen weggelegd is (ook al lijkt dat soms wel zo). In dit boek lees je de feiten, maar wel op een luchtige manier én met een flinke dosis humor! Dat vind ik wel zo belangrijk, want het moet natuurlijk wel een feestje blijven. Dit boek is ook leuk om samen te lezen, want de blauwe kaders zijn speciaal voor de man. Zo weten ze genoeg, maar ook weer niet teveel. Je moet ze niet afschrikken natuurlijk ;-).
Boekentip: zwanger worden met humor
Het boek is opgebouwd uit drie delen: Zwanger worden, zwanger zijn en wat als het niet gaat zoals gehoopt. Alle onderwerpen komen aan bod, zoals factoren die kunnen bijdragen aan jullie vruchtbaarheid, voeding en precies weten wanneer je vruchtbaar bent. Als het dan gelukt is en de vlag mag uit, dan vind je in het boek smoesjes om je zwangerschap te verdoezelen, maar ook alles over zwangerschapskwaaltjes en wat je nu eigenlijk wel of niet mag eten. Ook wordt er aandacht besteed aan een miskraam of de mogelijkheden als een eigen kindje niet lukt.
De auteurs
Het is geschreven door drie moeders die samen tien kinderen op de wereld hebben gezet, ieder op zijn eigen manier en met een eigen verhaal. Jullie kennen ze misschien wel als jullie de naam van hun andere boek ‘Buskruit met Muisjes’ horen. Deze ervaringsdeskundigen hebben ook de hulp van experts ingeschakeld om zo een compleet en overzichtelijk boek neer te leggen, met goede feitelijke info die je begeleidt in dit traject en nieuwe fase van je leven.
Ready for take-off
Het belangrijkste is dat je plezier beleeft aan het voortraject van het zwanger willen worden. Laat je vooral niet gek maken door al die vrouwen die zeggen dat ze binnen twee maanden zwanger zijn geraakt. Het kan zeker, maar reken er niet op. Bij meer dan 95% van de stellen lukt het gewoon, linksom of rechtsom dus blijf vooral relaxt!
Krijg je klotsende oksels van al die horror verhalen over weeënstormen van twee dagen lang of inknippen tot achter je oksels? No worries, het kan ook anders!
Bevallingsverhaal
Vraag mij niet waarom, maar er zijn aardig wat vrouwen die staan te trappelen om hun bevallingsverhaal met je te delen. Vaak is dat verre van romantisch en lopen de koude rillingen over je rug. Deze dames zijn zelf lekker hun ‘ei’ oftewel bevallingstrauma kwijt, maar jagen tegelijkertijd de zwangeren onder ons de stuipen op het bolle lijf!
Bevallingstrauma? Het kan ook anders
Ik schiet al die zwangere mommy’s graag te hulp met mijn bevallingsverhaal, want het hoeft echt niet allemaal drama te zijn. Bij ondergetekende geen trauma’s maar zelfs een mooie ervaring! Ja, dat kan!
Inleiden
Mijn bevalling was ingeleid en dat betekent automatisch: weeënopwekkers! Weeën zijn gewoon niet leuk, maar ik vond ze goed te doen, zolang je maar rustig blijft en focust op je ademhaling. Iedere wee gaat voorbij en brengt je een stuk dichter bij je baby. Zorg dat je dit in je achterhoofd houdt, dan is het een stuk beter te relativeren.
Push it
Als het moment van persen is aangebroken heb je geluk! De ergste pijn heb je dan namelijk achter de rug. One down, one more to go! Je lichaam is een wonderbaarlijk ding, want het geeft heel natuurlijk en uit zichzelf aan dat het er klaar voor is en dat je niets anders kunt doen dan persen. Voor de rest: orders opvolgen, dan komt de rest (baby dus) vanzelf. Neem tussen de persweeën je moment rust om je voor de bereiden op de volgende ronde, dan kom je er wel!
Kracht van je lichaam
Ben je dus zwanger en steek je bij het eerste de beste bevallingsverhaal je vingers in je oren? Denk dan aan mijn verhaal, want zo kan het dus ook! Misschien heb ik geluk gehad, maar je moet nooit de kracht van je eigen lichaam onderschatten. You can do this! Zo niet, dan knippen ze je alsnog in tot achter je oren en komt alles toch nog op zijn pootjes terecht…
Benieuwd naar mijn bevalling in Dubai? Daar schreef ik eerder een blog over.
Overal om mij heen worden er baby’s geboren en veel vriendinnen zijn dan ook voor de tweede of derde keer zwanger. Voor de peuters die in dat gezin rondlopen, kan dat soms best eens verwarrend zijn. Ik kwam wat leuke boeken tegen waarmee je je peuter kunt voorbereiden op een nieuwe baby!
Peuter voorbereiden op een nieuwe baby
Wanneer komt de baby dan, op mijn verjaardag? Zolang hij maar geen boterhammen eet… Mag hij dan bij mij op de kamer slapen? Kan ik dan met mijn zusje voetballen als ze er is? Dit zijn een aantal vragen en reacties van kinderen waaruit duidelijk blijkt dat ze het nog niet helemaal goed begrijpen. Ze zijn er wel mee bezig, dus dan is het extra leuk om ze spelenderwijs op hun nieuwe broertje of zusje voor te bereiden.
Boeken top 3
Toen ik een kado zocht voor de verjaardag van een peuter, bedacht ik mij dat ik met zoiets twee vliegen in één klap sloeg. Boekjes zijn leerzaam en educatief en met dit onderwerp zou hij hopelijk ook beter begrijpen wat er nu ging gebeuren. Ik heb nog niet gehoord of het een succes was, maar het lijkt mij een leuke manier om er samen mee bezig te zijn. Here we go…
In dit leuke boekje met flapjes vraagt het kindje zich steeds af wat er nu in mama’s buik zit. Is het een spinnetje, een paard of een draak? Het beweegt en wordt steeds groter! Super leuk door de flapjes, de fantasie van het kind en het feit dat alles in de rijm-vorm geschreven is!
Nijntje blijft natuurlijk altijd een knaller, zelfs voor de allerkleinsten! Papa en mama Pluis hebben een verrassing voor Nijntje. Drie keer raden wat dat is…
Kaatje vindt het heel erg spannend dat er een baby op komst is! Dit boekje laat ook de kant zien dat mama wat moeier is en niet meer hetzelfde kan doen met spelen door de dikke buik. Uiteraard heeft het boekje wel een positieve insteek!
Heb je zelf nog leuke tips? Deel ze dan gerust hieronder op de blog of op Facebook!
Laatst zei een totaal vreemde tegen mij dat ze het een moedig besluit van mij vond, om ervoor te kiezen om mijn baby te houden en ervan te houden. Dat was eigenlijk de allereerste keer dat iemand dat zei en dat voelde toch wel even goed, die erkenning.
Verrassing
Want ineens ging ik ongeveer 29 maanden terug in de tijd. Ik stond in de kroeg stond met mijn vrienden, me afvragend waarom m’n bier gek smaakte, m’n sigaretten vies waren en ik ook geen koffie meer lustte. Ineens had ik door dat ik 1,2,3,4,5,6 en na die avond 7 dagen overtijd was. Ik telde dat 100 keer op m’n vingers bleek achteraf. Een goede vriend had dat gezien, en ongeveer 2,5 maanden later realiseerde hij zich dat hij dus bij dat moment was.
Vanaf die volgende ochtend, 4 zwangerschapstesten later die dat toch echt bevestigde en 1 foto op whatsapp van een test naar de papa, stond ik in m’n huis. M’n sigaretten uit het raam te gooien en een stuk of 100 keer ‘fuck’ te zeggen. Toen begon eigenlijk m’n allergrootste onzekerheid, m’n allergrootste eenzaamheid, m’n allergrootste angst en m’n allergrootste geluk. Allemaal samen in één grote brok emotie.
Beslissingen nemen
Ik moest, alleen, beslissen over het leven van mijn dochter, mijn eigen leven en dat van haar papa. Ik moest beslissen of ons leven drastisch zou veranderen of niet. Achteraf gezien was dat een besluit dat vooraf al vast stond, maar zo voelde dat toen niet. Ik heb uitvoerig arbortusklinieken gegoogled en procedures uitgedokterd, maar dat weet eigenlijk niemand. Ook niet dat ik zelf al had gebeld voor een afspraak, maar het moment dat ik de telefoon ophing, gelijk heb teruggebeld. Ik was er nog niet klaar voor.
De lieve papa van mijn dochter was eigenlijk heel lief en vond dat ik de beslissing moest nemen. Dat voelde toen super moeilijk. Ik snap het achteraf ook wel, maar op dat moment sprong ik tegen muren en heb ik gehuild en geschreeuwd tegen de lege kamers in m’n huis.
Teleurstellingen
Ik wist namelijk heel goed dat dit niet was hoe wij het ons hadden voorgesteld. Van een ‘echte’ relatie was namelijk geen sprake. Wij waren gewoon heel goede vriendjes die soms een beetje rommelden. Ik had verdriet over de romantische dingen die ik me had voorgesteld van het zwanger zijn. Het niet ‘samen’ de test doen of gelijk heel erg blij en verrukt te zijn. Het niet ‘samen’ een leuk geheim te hebben en ‘samen’ te dromen over die toekomst, dat soort dingen.
En zo, hobbelend door die teleurstellingen van m’n eigen dromen, alle hormonen met de daarbij horende emoties (huilen omdat er geen tomatensoep was bijvoorbeeld, wtf) moest ik een beslissing nemen. Papa had het nieuws al verteld aan zijn ernstig zieke moeder en zijn broertje. Had ik al verteld dat haar allergrootste wens een kleindochter was? Ik vertelde het vervolgens aan een heel goede vriendin van me. Ik voelde een gigantische druk en ineens realiseerde ik me dat mijn leven niet meer alleen van mij was, maar nu al een beetje publiekelijk bezit, iets wat alle zwangeren schijnen te zijn ofzo…
Bewust alleenstaande moeder
Zo begon het allemaal. Toen we in het bos liepen en ik besloot dat onze levens zouden veranderen, begon het ook te leven bij anderen. Vrienden en familie waren allemaal door het dolle heen en emotioneel. Het allereerste kleinkind aan beide kanten, dat maakt van alles los en eigenlijk de allereerste baby van de vriendengroep, dat was ook wel een dingetje.
Reacties van anderen
De reacties van collega’s, mensen die je niet zo goed kent of volslagen vreemden, die waren nog het moeilijkst. Het lijkt namelijk wel alsof het geoorloofd is om een ‘single mama to be’ het hemd van het dikke lijf te vragen. Vragen die je nooit aan een ‘gewoon’ zwangere zou stellen en vragen die ook best onbeleefd zijn. Vragen zoals: ‘Hoe is dat gebeurd?!’ kregen antwoorden zoals: ‘Nou hij trok mij broek naar beneden, en ik die van hem…’. Vragen over hoe we de opvoeding precies voor ons zagen, of we er wel over hebben nagedacht dat ons kindje bij voorbaat al uit een gebroken gezin zou komen, of ik het moeilijk vond dat ik dat mijn kind aandeed en hoe dat nou zou gaan als ik een vriend zou krijgen, kregen als antwoord: ‘Goh, weet jij of je vrouw je trouw is? Of dat jullie altijd samen blijven? Weet jij nu al hoe jouw of je kinds leven eruit ziet over 5 jaar? Niets is zeker, kijk maar uit!’.
Mensen die ineens de wildste verhalen gingen bedenken, ik had een kinderwens en een goede vriend gunde mij zijn sperma. De mensen die ervan houden om mensen in hokjes te plaatsen. Van die mensen die heel erg in de war raken. ‘Oh het was een one-night-stand?’ ‘Nee!’ ‘Jullie zijn uit elkaar?’ ‘Nee!’ ‘Wil hij het kindje niet?’ ‘Jawel!’ ‘Hebben jullie ruzie?’ ‘Nee!’ ‘Dus jullie gingen vaker met elkaar naar bed?’ ‘Blijkbaar!’ ‘En nu dan?’ ‘Ha, nou vertel eens over jouw seksleven? Hoe vaak doen jullie het en wanneer dan en hoe? Hebben jullie wel eens ruzie? Oh dat vind je gekke vragen?’.
Vooroordelen en roddels
Dat deed best een beetje zeer en verdriet. Dat mensen die je niet goed kent allemaal meningen over je hebben en die ook gaan verkondigen. Dat mensen het erover hadden. Dat mensen die ik niet goed kende of mocht het hadden over mijn kleine wondertje. Dat voelde alsof ze iets vies maakte wat zo schoon en puur was. De roddels, daar kon ik mee leven, maar de gedachte dat mensen er zoveel tijd in staken. In MIJN leven, dat voelde wel raar. Het lef van het soort vragen die gesteld werden, ik verbaas me er nog steeds over.
Eenzaamheid
Een tijd terug vroeg de papa of ik überhaupt wel genoten had van mijn zwangerschap en toen ik toen een traantje wegpinkte en eerlijk toegaf dat dat niet zo was geweest, werd hij een beetje boos en verdrietig. Dat snap ik ook wel, maar ik snap ook nog heel goed mijn eenzaamheid en verdriet.
Mijn nachten alleen met een groeiende buik. Mijn tripjes alleen naar de verloskundige. Mijn gesleep met overvolle boodschappentassen. Op m’n knieën met giga-buik de wc schoon schrobben. Helemaal zelf het babykamertje uitzoeken. Zelf uitdokteren welke flesjes, borstvoeding of niet, welke speentjes, welke zalfjes, hoeveel rompertjes en bedenken of hydrofiele luiers nou echt nodig waren.
Het idee hebben dat je toch echt een plan B moet hebben voor de bevalling, omdat meneer niet echt leek te beseffen dat een baby zelf besluit wanneer te komen. Heftig stappen met veel drank een paar dagen voor bevaldatum terwijl het plan is dat hij erbij is, is niet een fijn idee is voor een dikke bange mommy to be. Baby’s komen echt niet per se op de uitgerekende datum you know. Niemand die ook even alle internetlijstjes doornam en iemand die wit wegtrok bij de eerste aanblik van de Prenatal.
Verdriet en geluk
Eigenlijk was dat het aller-, aller-, aller- moeilijkste en heb ik daar niet mee kunnen dealen. De klap kwam pas later, heel veel later, toen mijn kleine liefde een maand of 5 was. Toen pas had ik tijd om stil te staan bij wat er allemaal was gebeurd, gezegd, of niet gebeurd en niet gezegd. Toen pas kwam het echte verdriet en dat dan samen met het mooiste, geweldigste, meest fantastische kleine menspersoontje wat ik ooit heb mogen ontmoeten. Verscheurd worden tussen intens verdriet en extreme dankbaarheid en bewondering.
Ik: toen 34, al 17 jaar een relatie met dezelfde leuke vent, leuke baan , veel familie en vrienden met kinderen en ZWANGER. Iedereen om me heen: verbaasd. Verbaasd, dat wij toch kinderen wilden. Verbaasd en verblijd.
Rationele beslissing?
Ineens kwam dat moment (als je geen gigantisch rammelende eierstokken hebt, een leuke relatie hebt en wel ‘al’ 34 bent) dat we dat rationele besluit gingen nemen. Na jaren uitstellen van die keuze, want het leven is ook zo leuk zonder. Op mijn 33e bespraken mijn vriend en ik een kinderwens. In al die jaren hadden we het er al zo vaak over gehad, maar het hoefde niet zo. Al samen vanaf mijn 17e, samenwonen vanaf mijn 23e, studeren, werken, nog een studie erbij, leuke vrienden, sporten, hobby’s, het leven was wel prima zo. Maar dan word je wat ouder en weet je dat je wel een keuze moet gaan maken, dat áls er wel uit die keuze komt dat je een kind zou willen, je geen 10 jaar meer moet wachten.
Plan de campagne
We spraken af er allebei los van elkaar over na te denken. Mijn vriend was er eerder uit. Ik nog niet, want ik vond het ook eng. Moeder? En wat verandert er dan allemaal? Ik heb niet zo die oerwens om moeder te worden, kan ik dat dan wel, vind ik dat dan wel leuk? Kunnen wij dat kindje bieden wat het nodig heeft. Ik werk in de jeugdzorg, hoor iedere dag ellendige verhalen, wilden wij ook een kind op deze wereld zetten? Met die man? In ons wereldje? Zou het (egoïstisch, maar dat is die beslissing sowieso) ons leven verrijken? Ik voelde dat het antwoord JA was. Dit was niet rationeel te beredeneren. Aan de rationele voorwaarden voldeden we al jaren. Ik weet nog dat ik het best eng vond om tegen mijn vriend te zeggen. Want dan werd het zo echt…!
Geheimen bewaren
En toen, zwanger! Ik ging 3 dagen nadat ik het wist met vriendinnen naar Antwerpen voor het weekend. En nee, volhouden dat ik een heel weekend niet drink tegenover mijn vriendinnen, dat lukte niet. Welgeteld één dag later belde ik manlief vol schaamte op dat ik het toch verteld had tegen ze. Hij moest erg lachen, want ‘ik ken je toch’. Hmmm… misschien kende hij me wel beter dan ik mezelf.
Op mijn werk ben ik nog een paar weken stiekem (met tandenborstel en tandpasta weggemoffeld in mijn colbertje) naar het enige toilet-met-maar-één-toilet-en-dus-minder-risico’s-op-binnenkomende-collega’s gerend. Ik heb wel eens tijdens een vergadering toen nog niemand het wist, een onwetende collega geappt of zij het voorzitterschap even over wilde nemen, omdat ik me niet zo lekker voelde. Waarna ik 10 minuten later weer fris en fruitig met een Colgate-smile verder ging in de vergadering.
Nee, dat stilhouden was niets voor mij. Daar zijn we maar snel mee gestopt.
Can’t touch this
Toen ik een maand of drie zwanger was waren we op een groot feest. ‘Oooooh, wat hoor ik? Ben je zwanger? Wat leuk’ en toen kwam het… twee kennissen voelden ongevraagd aan mijn buik! Bij mij al jaren een jojo-er met huidig overgewicht en met mijn buik als grootste probleemgebied, is het ongevraagd aanraken van mijn buik net zoiets als heiligschennis. Flabbergasted! ’s Avonds in bed vertel ik tegen manlief dat ik het niet echt normaal vind dat mensen dat zomaar doen. ‘Jee, waar maak je jezelf druk om? Als ze nou ineens aan je tieten hadden gezeten…’. Oké relativeren dus. Blijkbaar hoort dit erbij.
9 maanden
Bijna alle klachten uit het ‘zwanger-zijn-boekje’ heb ik afgevinkt. Gelukkig heb ik een groot relativeringsvermogen. Je weet dat die klachten (hoogstwaarschijnlijk) eindigen.
Zwanger zijn, 9 maanden ‘altijd met zijn tweeën’, ‘zo leuk’. Niet voor mij. Ik zag het meer als middel om mijn doel te bereiken. Het rationele besluit om toch een kind te willen, want kinderen, die zijn toch het leukst vanaf een jaar of 4. Of zelfs pubers, die zijn nog leuker. Could I’ve been more wrong? Onze lieve, mooie, vrolijke, schattige, gezellige, stoere dochter werd geboren en jawel, dit is zó fenomenaal, hartverwarmend, immens, vertederend, zo.., zo.. van mij, van ons en zo perfect en geweldig. Yes, I was so, so wrong!
We zaten laatst te eten met onze groep vriendinnen. Of je elkaar nu iedere week of eens per half jaar ziet, het is altijd goed, leuk, gezellig en hysterisch. Altijd gegarandeerd met buikpijn van het lachen naar huis.
Status
We kennen elkaar al een behoorlijke tijd. We hebben vakanties samen doorgebracht, nieuwe liefdes zien komen en gaan, gehuild en gelachen om mannen en elkaar, feestjes afgestruind, zwangerschappen doorstaan en kinderen op de wereld gezet, diverse ups en downs meegemaakt, wat eigenijk niet? Tijdens deze kippen-date waren we met een goede opkomst van zes man sterk. Twee vriendinnen met een relatie van ongeveer een jaar, zonder kinderen; twee vriendinnen met een gezin, de ene één en de ander twee kindjes en twee alleenstaande moeders met allebei één kind. De status was dus netjes verdeeld. Onze leeftijden zitten tussen de 32 en 36 jaar oud.
Vruchtbaarheid
Het onderwerp vruchtbaarheid kwam ter sprake, maar dan juist niet in de ratelende eierstokken versie… Ongeacht of je ze al hebt of niet, op onze leeftijd lijkt er een soort stemmetje in je hoofd te zitten die je er regelmatig aan herinnert dat jouw vruchtbaarheid niet het eeuwige leven heeft. Als we de zekerheid hadden dat we de komende tien jaar nog zonder problemen en compleet verantwoord op een gezonde manier kinderen op de wereld konden zetten, dan zou een groot deel daarvoor tekenen. Soms ben je er nog niet klaar voor, is het gezien de situatie onmogelijk of zijn er andere prioriteiten. Wat de reden ook is, we weten allemaal dat als we ouder worden het lastiger zal zijn om zwanger te raken.
Uitzonderingen
Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Vrouwen die steeds binnen een maand zwanger zijn of vrouwen die onverwacht op hun 42ste nog een gezond kind op de wereld zetten. Beide ken ik, maar beide zijn ook uitzonderingen. Helaas hoor ik ook genoeg andere verhalen, waarbij stellen jaren bezig zijn en diverse trajecten ingaan om te kijken of ze hun wens kunnen laten uitkomen. Gelukkig lukt dit ook uiteindelijk in de meeste gevallen, dus dan zijn de spanningen en frustraties het waard geweest.
Risico Als vrouw weet je gewoon dat je niet voor eeuwig kinderen kunt krijgen en tijdens onze kippen date die avond rammelde er ook nergens iets. Iedereen is er heel relaxt over en het moment en de situatie moet vooral goed zijn, wil er serieus actie ondernomen worden. Ondanks dat zijn er toch momenten dat je erover nadenkt en die druk voelt. Een beetje zoals mijn kleine oma, die het liefst nog huppelend met Otis op haar rug door het huis gaat, maar haar lichaam werkt nu niet bepaald meer mee. Ik ben bijvoorbeeld ‘al’ 34 en ik geloof best dat ik nog wat rondjes mee kan op de draaimolen der vruchtbaarheid, alleen moet er dan wel op een bepaald moment iemand mee de draaimolen in 😉 (I know, het klinkt vreselijk, maar ik moest erom lachen). Ik heb geen haast, voor mij is dit niet het moment. Ik heb een heerlijk kind én niet te vergeten mijn handen vol!
Mijn vriendinnen en ik trokken die avond genoeg flessen wijn open, lieten die draaimolen voor wat het was en gingen met buikpijn van het lachen naar huis.
