We moeten eraan geloven… De peuter zonder speen is het doel, ook al krijg ik al buikpijn bij het idee alleen al. Man up Mommy! We hebben een doel en we gaan het fixen!
De peuter zonder speen: de redenen
Mijn kind moet van zijn speen af om verschillende redenen:
- De stand van zijn tanden.
Kinderen schijnen pas te gaan wisselen op de leeftijd van zes jaar oud. Gezien het feit dat mijn exemplaar op zijn eerste verjaardag nog maar twee ondertanden in zijn mooie bekkie had, mag ik er vast vanuit gaan dat Otis gaat wisselen rond zijn twaalfde, dus dat betekent nog negen jaar met een scheef gebit? I don’t think so… - Hij wordt te groot ervoor.
Oftewel, als meneer volgend jaar naar school gaat moet hij lang en breed van dat plastic apparaat af zijn. Dag en nacht! Hij moet er niet meer naar vragen, niet meer aan denken, nada! - Zijn uitspraak.
Zoals jullie eerder misschien gelezen hebben, zit ik met mijn peuter op logopedie. Dat gaat aardig, alleen heeft de juf gezegd dat hij na de zomervakantie, als we weer beginnen echt van zijn speen af moet zijn. Anders heeft het geen zin om door te gaan, omdat zijn mondmotoriek niet mee kan komen. Een goede stok achter de spreekwoordelijke deur dus!
Speen als troost
Voor mijn kind is zijn speen echt een troost. Hij slaapt ’s nachts ermee en overdag heeft hij hem eigenlijk niet meer. Alleen als hij erg overstuur is en moet huilen, dan vraagt hij erom. Bizar maar waar, zijn tuttie helpt hem van alarmfase 4 naar compleet zen in minder dan 1,6 seconden. Doe dat als mama met oldskool troosten maar eens na!
De peuter zonder speen: het plan
Op advies van een bekende vond ik het plan wat ik heb bedacht het meest bij mijn kind passen. Bij ieder kind zal een andere tactiek werken en dat kun je als ouder zijnde zelf prima inschatten. Vriendinnen hebben speentjes op de post gedaan voor nieuwe baby’s, compleet met ceremonie aan ballonnen opgelaten in de lucht en de ander gaat voor de ouderwetse ‘cold turkey’ aanpak. Ik kies voor een afbouwende middenweg met zijn tuttie als betaalmiddel!
Betalen met een speentje
Otis had het al een tijdje over de groene Percy trein van Thomas. Die vond hij toch zo ontzettend mooi! ‘Weet je wat moppie? We kunnen binnenkort samen naar de winkel gaan, om de groene Percy trein te zoeken. Als we hem vinden, dan kun je vragen wat hij kost bij de kassa! Als een grote jongen kun je hem dan zelf kopen’. Dat was natuurlijk bere-interessant en na dit verhaal twee weken in zijn kleine koppie gepropt te hebben gingen we afgelopen week op pad voor de trein.
Rustig afbouwen
Mijn Otis heeft totaal drie speentjes. Één blauwe, dat is zeg maar zijn ultieme geluk. Daarnaast heeft hij twee harde-bonken-speentjes, die hij graag vasthoudt in bed als hij gaat slapen. Een grijze en een gele. Mijn idee was om hem met één speentje te laten betalen, zodat hij kan begrijpen wat er gebeurt. Ik kies iets uit, betaal met mijn speentje en dan is hij echt weg. Voor altijd. Rustig afbouwen en zorgen dat hij de tactiek begrijpt is voor mij belangrijker, zodat hij zelf de volgende keer bewust kan kiezen.
Treinen kopen met een speentje
Zo gezegd, zo gedaan. We kwamen de winkel binnen en ik gaf het meisje achter de kassa het briefje met mijn plan erop geschreven. Ze las het briefje met een glimlach op haar gezicht en wij gingen de winkel in. Als snel vonden we een hele doos vol met treinen, waaronder de groene Percy. Ach, je moet er wat voor over hebben, dus laten we inderdaad die nemen kleine vriend!
Bij de kassa aangekomen, scande het meisje de doos en vertelde ze Otis dat dit één speentje kostte. Ik graaide zijn gele en grijze tuttie uit mijn tas en resoluut legde hij de grijze voor haar op de toonbank. Dat ging wel erg snel, dus ik herhaalde het nog even voor de duidelijkheid. ‘Otis, je kunt deze treinen kopen, als je deze mevrouw één tuttie geeft. Je tuttie blijft dan hier en de treinen heb je dan gekocht en zijn van jou. Begrijp je dat? Vanavond heb je dan alleen de blauwe en gele tuttie’. Dat was goed en trots als een pauw kwam hij de winkel uit met de grote doos in zijn handen. Hij vertelde aan iedereen dat hij deze had gekocht met zijn grijze tuttie en ik stond er trots naast.
Hoe ging het daarna?
Onderweg in de auto zei hij ‘Mama, we zijn mijn grijze tuttie vergeten! Dat is niet grappig!’ Dit herhaalde zich nog zo’n tien keer, waarop ik tien keer uitlegde dat hij deze had geruild voor de mooie treinen. In de avond was er nog een paar minuten gejammer (niet echt huilen, hoera!) en de volgende ochtend stond hij naast mijn bed ‘Mama, mijn grijze tuttie is weg!’. Ik bleef het uitleggen wat er gebeurd was en dat hij zelf de treinen uitgekozen had en dat ging verder prima! Dezelfde dag en de dag erna heb ik hem er nog over gehoord, maar erna niet meer! Dat viel mij alles mee! Het was natuurlijk ook ‘maar’ zijn grijze tuttie, maar ik heb wel het idee dat hij het op deze manier begrijpt. Volgende week gaan we voor tuttie nummer twee! Bring it on!
Tuttie tussenstand
Start: 3 tutties
Huidige status: 2 tutties
