Ik: toen 34, al 17 jaar een relatie met dezelfde leuke vent, leuke baan , veel familie en vrienden met kinderen en ZWANGER. Iedereen om me heen: verbaasd. Verbaasd, dat wij toch kinderen wilden. Verbaasd en verblijd.
Rationele beslissing?
Ineens kwam dat moment (als je geen gigantisch rammelende eierstokken hebt, een leuke relatie hebt en wel ‘al’ 34 bent) dat we dat rationele besluit gingen nemen. Na jaren uitstellen van die keuze, want het leven is ook zo leuk zonder. Op mijn 33e bespraken mijn vriend en ik een kinderwens. In al die jaren hadden we het er al zo vaak over gehad, maar het hoefde niet zo. Al samen vanaf mijn 17e, samenwonen vanaf mijn 23e, studeren, werken, nog een studie erbij, leuke vrienden, sporten, hobby’s, het leven was wel prima zo. Maar dan word je wat ouder en weet je dat je wel een keuze moet gaan maken, dat áls er wel uit die keuze komt dat je een kind zou willen, je geen 10 jaar meer moet wachten.
Plan de campagne
We spraken af er allebei los van elkaar over na te denken. Mijn vriend was er eerder uit. Ik nog niet, want ik vond het ook eng. Moeder? En wat verandert er dan allemaal? Ik heb niet zo die oerwens om moeder te worden, kan ik dat dan wel, vind ik dat dan wel leuk? Kunnen wij dat kindje bieden wat het nodig heeft. Ik werk in de jeugdzorg, hoor iedere dag ellendige verhalen, wilden wij ook een kind op deze wereld zetten? Met die man? In ons wereldje? Zou het (egoïstisch, maar dat is die beslissing sowieso) ons leven verrijken? Ik voelde dat het antwoord JA was. Dit was niet rationeel te beredeneren. Aan de rationele voorwaarden voldeden we al jaren. Ik weet nog dat ik het best eng vond om tegen mijn vriend te zeggen. Want dan werd het zo echt…!
Geheimen bewaren
En toen, zwanger! Ik ging 3 dagen nadat ik het wist met vriendinnen naar Antwerpen voor het weekend. En nee, volhouden dat ik een heel weekend niet drink tegenover mijn vriendinnen, dat lukte niet. Welgeteld één dag later belde ik manlief vol schaamte op dat ik het toch verteld had tegen ze. Hij moest erg lachen, want ‘ik ken je toch’. Hmmm… misschien kende hij me wel beter dan ik mezelf.
Op mijn werk ben ik nog een paar weken stiekem (met tandenborstel en tandpasta weggemoffeld in mijn colbertje) naar het enige toilet-met-maar-één-toilet-en-dus-minder-risico’s-op-binnenkomende-collega’s gerend. Ik heb wel eens tijdens een vergadering toen nog niemand het wist, een onwetende collega geappt of zij het voorzitterschap even over wilde nemen, omdat ik me niet zo lekker voelde. Waarna ik 10 minuten later weer fris en fruitig met een Colgate-smile verder ging in de vergadering.
Nee, dat stilhouden was niets voor mij. Daar zijn we maar snel mee gestopt.
Can’t touch this
Toen ik een maand of drie zwanger was waren we op een groot feest. ‘Oooooh, wat hoor ik? Ben je zwanger? Wat leuk’ en toen kwam het… twee kennissen voelden ongevraagd aan mijn buik! Bij mij al jaren een jojo-er met huidig overgewicht en met mijn buik als grootste probleemgebied, is het ongevraagd aanraken van mijn buik net zoiets als heiligschennis. Flabbergasted! ’s Avonds in bed vertel ik tegen manlief dat ik het niet echt normaal vind dat mensen dat zomaar doen. ‘Jee, waar maak je jezelf druk om? Als ze nou ineens aan je tieten hadden gezeten…’. Oké relativeren dus. Blijkbaar hoort dit erbij.
9 maanden
Bijna alle klachten uit het ‘zwanger-zijn-boekje’ heb ik afgevinkt. Gelukkig heb ik een groot relativeringsvermogen. Je weet dat die klachten (hoogstwaarschijnlijk) eindigen.
Zwanger zijn, 9 maanden ‘altijd met zijn tweeën’, ‘zo leuk’. Niet voor mij. Ik zag het meer als middel om mijn doel te bereiken. Het rationele besluit om toch een kind te willen, want kinderen, die zijn toch het leukst vanaf een jaar of 4. Of zelfs pubers, die zijn nog leuker. Could I’ve been more wrong? Onze lieve, mooie, vrolijke, schattige, gezellige, stoere dochter werd geboren en jawel, dit is zó fenomenaal, hartverwarmend, immens, vertederend, zo.., zo.. van mij, van ons en zo perfect en geweldig. Yes, I was so, so wrong!
