Stiekem dacht ik: mijn kind eet niet top en slaapt ook niet best. Bijten zal mij wel bespaard blijven… Auch, niet dus!
Mijn kind bijt
Om mij heen had ik het weleens gezien en gehoord, kinderen die beten. Echt heel erg vond ik dat en ik was blij dat Otis dat niet deed. Niets zo veranderlijk als een kind, dus nu val ik ook in de categorie die zegt: mijn kind bijt (en zich daar kapot voor schaamt). Het begon een paar weken geleden in de supermarkt.
Ik beet terug
Ik liep door de winkel met Otis op mijn heup en met mijn andere hand duwde ik het winkelwagentje. Makkelijk is anders, maar als hij niet erin blijft zitten dan is dit een betere oplossing dan door de winkel achter hem aanrennen (met de angst dat hij de winkel uit rent). Er was niets aan de hand en toch beet hij plotseling keihard in mijn schouder! Ik schrok ervan en zei behoorlijk boos dat hij mij pijn deed en dat hij dat echt niet meer mocht doen. Hij keek mij lachend aan en deed het gewoon weer! Wat was dit nu weer?! Na hem drie keer erg streng en dwingend aangesproken te hebben bleef hij doorgaan en ik wist even echt niet wat ik moest doen. Ik schrok er zelf van, maar ik moet bekennen dat ik mijn kind toen heb terug gebeten…
Slecht voorbeeld
Dat is totaal niks voor mij, maar ik wist echt even niet wat ik moest doen. Ik doe hem nooit opzettelijk pijn! Ik had gelijk een dik schuldgevoel te pakken want mijn stoute aapje ging gelijk keihard huilen. Ik hoopte dat hij hiervan geleerd had, maar niets was minder waar, want hij heeft inmiddels drie andere kindjes van vriendinnen van mij gebeten. Ik let er sinds de supermarkt actie juist extra op en blijf dicht in de buurt, maar ik was niet snel genoeg. Ik kan je melden: je schaamt je kapot!
Opvoeden 2.0
Oké, hardcore opvoeden dus in plaats van freestylen, dus ik heb even wat verschillende tactieken bekeken. Hoe ga ik dit aanpakken? Straffen door in de hoek te zetten en hem uit te leggen waarom dit niet mag? Bij Otis (temperamentvol en super gevoelig) resulteert dit altijd in hysterisch huilen en geen land mee te bezeilen, laat staan iets kunnen uitleggen. Niks komt dan aan bij hem.
Eva Bronsveld
Ook vond ik een tactiek in een interessant artikel. Hierin staat dat je kind als hij bijt gefrustreerd is en niet opzettelijk een ander kindje pijn wil doen. Hij uit zijn eigen frustratie op een ongelukkige manier en als je dan ook nog boos op hem wordt, zal hij hier nog lastiger mee om kunnen gaan en het niet begrijpen. Hierbij blijf je als ouder rustig en grijp je in, voordat je kind een ander pijn wil gaan doen. Ik begrijp dat je misschien boos bent, maar we gaan niet Josefientje pijn doen. Ik snap het principe, maar dan moet je er wel op tijd bij zijn natuurlijk. Ook een logische methode, of te soft misschien?
Ik heb besloten om mijn tanden te gaan zetten in één van deze methodes en hopelijk dat bijten zo snel mogelijk af te leren. Welke tactiek het wordt daar ben ik nog niet uit, maar ik zal zelf alleen nog maar figuurlijk van me afbijten!
