Afgelopen vrijdag was het dan zover. Otis ging zijn eerste ochtend wennen op de basisschool! Ik vond het super spannend, maar dat liet ik niet aan Otis merken.
Wennen op de basisschool
Mama was best zenuwachtig! Otis niet gelukkig. We hadden het er in de week voorafgaand een paar keer oer gehad dat hij in zijn nieuwe klas zou gaan kijken en allemaal leuke dingen zou gaan doen. Hij had er zin in, maar had natuurlijk geen flauw idee wat hem te wachten stond…
Het schoolplein
We zorgden dat we ruim op tijd weggingen en hadden de dag ervoor samen zijn schooltas ingepakt. Hij wist dus precies wat erin zat en die ochtend mocht hij kiezen welk fruit hij mee wilde voor de pauze. We waren er dus klaar voor! Aangekomen bij het schoolplein stonden daar al wat groepjes ouders en ik ben mij nog totaal niet bewust van de ‘schoolplein etiquette’. Met wat vriendelijk lachen kwamen we aan bij het gedeelte voor de kleuters en daar stond een moeder die ik kende van de opvang. Onze jongens kunnen goed met elkaar spelen, dus dat was een leuke binnenkomer!
Kom maar binnen
De eerste bel ging en Otis keek onwennig in het rond. De deur ging open en de juf verwelkomde alle kinderen. Ze liet Otis zijn haakjes zien voor zijn jas en tas en zijn drinken en fruit mocht in de juiste bak. Eenmaal in de klas kwamen er direct wat kindjes naar hem toe: Hé, jij bent nieuw vandaag! Één meisje nam hem direct op sleeptouw en liet hem graag zien hoe alles gaat in de klas. Hij mocht in de kring naast de juf zitten en voordat ik het wist begon het liedje en vertrokken alle ouders.
Afscheid
Hij keek mij verschikt aan en wilde eigenlijk mijn hand blijven vasthouden. Om het niet te moeilijk te maken gaf ik hem snel een kus, wenste ik hem veel plezier en zei ik dat ik hem straks weer op kwam halen. Natuurlijk ook dat hij goed naar de juf moest luisteren. Daar gingen ze dan, braaf de boekjes in de bak leggen en netjes in de kring om te zien wat de juf te vertellen had.
Grote kleine jongen
Ik vond het toch best een dingetje. Die onwennige en onzekere blik en dan je kleine aapje achter moeten laten op de ‘grote’ school. Nu ik dit schrijf zijn ze hun fruit aan het eten en ik kan eerlijk gezegd niet wachten om hem op te halen straks en te vragen hoe het was. Het liefst blijf ik mee gluren die eerste ochtend om te zien of hij op zijn gemak is. Heet dat niet loslaten? Daar ben ik geloof ik nog niet zo goed in…
