Laatst zei een totaal vreemde tegen mij dat ze het een moedig besluit van mij vond, om ervoor te kiezen om mijn baby te houden en ervan te houden. Dat was eigenlijk de allereerste keer dat iemand dat zei en dat voelde toch wel even goed, die erkenning.
Verrassing
Want ineens ging ik ongeveer 29 maanden terug in de tijd. Ik stond in de kroeg stond met mijn vrienden, me afvragend waarom m’n bier gek smaakte, m’n sigaretten vies waren en ik ook geen koffie meer lustte. Ineens had ik door dat ik 1,2,3,4,5,6 en na die avond 7 dagen overtijd was. Ik telde dat 100 keer op m’n vingers bleek achteraf. Een goede vriend had dat gezien, en ongeveer 2,5 maanden later realiseerde hij zich dat hij dus bij dat moment was.
Vanaf die volgende ochtend, 4 zwangerschapstesten later die dat toch echt bevestigde en 1 foto op whatsapp van een test naar de papa, stond ik in m’n huis. M’n sigaretten uit het raam te gooien en een stuk of 100 keer ‘fuck’ te zeggen. Toen begon eigenlijk m’n allergrootste onzekerheid, m’n allergrootste eenzaamheid, m’n allergrootste angst en m’n allergrootste geluk. Allemaal samen in één grote brok emotie.
Beslissingen nemen
Ik moest, alleen, beslissen over het leven van mijn dochter, mijn eigen leven en dat van haar papa. Ik moest beslissen of ons leven drastisch zou veranderen of niet. Achteraf gezien was dat een besluit dat vooraf al vast stond, maar zo voelde dat toen niet. Ik heb uitvoerig arbortusklinieken gegoogled en procedures uitgedokterd, maar dat weet eigenlijk niemand. Ook niet dat ik zelf al had gebeld voor een afspraak, maar het moment dat ik de telefoon ophing, gelijk heb teruggebeld. Ik was er nog niet klaar voor.
De lieve papa van mijn dochter was eigenlijk heel lief en vond dat ik de beslissing moest nemen. Dat voelde toen super moeilijk. Ik snap het achteraf ook wel, maar op dat moment sprong ik tegen muren en heb ik gehuild en geschreeuwd tegen de lege kamers in m’n huis.
Teleurstellingen
Ik wist namelijk heel goed dat dit niet was hoe wij het ons hadden voorgesteld. Van een ‘echte’ relatie was namelijk geen sprake. Wij waren gewoon heel goede vriendjes die soms een beetje rommelden. Ik had verdriet over de romantische dingen die ik me had voorgesteld van het zwanger zijn. Het niet ‘samen’ de test doen of gelijk heel erg blij en verrukt te zijn. Het niet ‘samen’ een leuk geheim te hebben en ‘samen’ te dromen over die toekomst, dat soort dingen.
En zo, hobbelend door die teleurstellingen van m’n eigen dromen, alle hormonen met de daarbij horende emoties (huilen omdat er geen tomatensoep was bijvoorbeeld, wtf) moest ik een beslissing nemen. Papa had het nieuws al verteld aan zijn ernstig zieke moeder en zijn broertje. Had ik al verteld dat haar allergrootste wens een kleindochter was? Ik vertelde het vervolgens aan een heel goede vriendin van me. Ik voelde een gigantische druk en ineens realiseerde ik me dat mijn leven niet meer alleen van mij was, maar nu al een beetje publiekelijk bezit, iets wat alle zwangeren schijnen te zijn ofzo…
Bewust alleenstaande moeder
Zo begon het allemaal. Toen we in het bos liepen en ik besloot dat onze levens zouden veranderen, begon het ook te leven bij anderen. Vrienden en familie waren allemaal door het dolle heen en emotioneel. Het allereerste kleinkind aan beide kanten, dat maakt van alles los en eigenlijk de allereerste baby van de vriendengroep, dat was ook wel een dingetje.
Reacties van anderen
De reacties van collega’s, mensen die je niet zo goed kent of volslagen vreemden, die waren nog het moeilijkst. Het lijkt namelijk wel alsof het geoorloofd is om een ‘single mama to be’ het hemd van het dikke lijf te vragen. Vragen die je nooit aan een ‘gewoon’ zwangere zou stellen en vragen die ook best onbeleefd zijn. Vragen zoals: ‘Hoe is dat gebeurd?!’ kregen antwoorden zoals: ‘Nou hij trok mij broek naar beneden, en ik die van hem…’. Vragen over hoe we de opvoeding precies voor ons zagen, of we er wel over hebben nagedacht dat ons kindje bij voorbaat al uit een gebroken gezin zou komen, of ik het moeilijk vond dat ik dat mijn kind aandeed en hoe dat nou zou gaan als ik een vriend zou krijgen, kregen als antwoord: ‘Goh, weet jij of je vrouw je trouw is? Of dat jullie altijd samen blijven? Weet jij nu al hoe jouw of je kinds leven eruit ziet over 5 jaar? Niets is zeker, kijk maar uit!’.
Mensen die ineens de wildste verhalen gingen bedenken, ik had een kinderwens en een goede vriend gunde mij zijn sperma. De mensen die ervan houden om mensen in hokjes te plaatsen. Van die mensen die heel erg in de war raken. ‘Oh het was een one-night-stand?’ ‘Nee!’ ‘Jullie zijn uit elkaar?’ ‘Nee!’ ‘Wil hij het kindje niet?’ ‘Jawel!’ ‘Hebben jullie ruzie?’ ‘Nee!’ ‘Dus jullie gingen vaker met elkaar naar bed?’ ‘Blijkbaar!’ ‘En nu dan?’ ‘Ha, nou vertel eens over jouw seksleven? Hoe vaak doen jullie het en wanneer dan en hoe? Hebben jullie wel eens ruzie? Oh dat vind je gekke vragen?’.
Vooroordelen en roddels
Dat deed best een beetje zeer en verdriet. Dat mensen die je niet goed kent allemaal meningen over je hebben en die ook gaan verkondigen. Dat mensen het erover hadden. Dat mensen die ik niet goed kende of mocht het hadden over mijn kleine wondertje. Dat voelde alsof ze iets vies maakte wat zo schoon en puur was. De roddels, daar kon ik mee leven, maar de gedachte dat mensen er zoveel tijd in staken. In MIJN leven, dat voelde wel raar. Het lef van het soort vragen die gesteld werden, ik verbaas me er nog steeds over.
Eenzaamheid
Een tijd terug vroeg de papa of ik überhaupt wel genoten had van mijn zwangerschap en toen ik toen een traantje wegpinkte en eerlijk toegaf dat dat niet zo was geweest, werd hij een beetje boos en verdrietig. Dat snap ik ook wel, maar ik snap ook nog heel goed mijn eenzaamheid en verdriet.
Mijn nachten alleen met een groeiende buik. Mijn tripjes alleen naar de verloskundige. Mijn gesleep met overvolle boodschappentassen. Op m’n knieën met giga-buik de wc schoon schrobben. Helemaal zelf het babykamertje uitzoeken. Zelf uitdokteren welke flesjes, borstvoeding of niet, welke speentjes, welke zalfjes, hoeveel rompertjes en bedenken of hydrofiele luiers nou echt nodig waren.
Het idee hebben dat je toch echt een plan B moet hebben voor de bevalling, omdat meneer niet echt leek te beseffen dat een baby zelf besluit wanneer te komen. Heftig stappen met veel drank een paar dagen voor bevaldatum terwijl het plan is dat hij erbij is, is niet een fijn idee is voor een dikke bange mommy to be. Baby’s komen echt niet per se op de uitgerekende datum you know. Niemand die ook even alle internetlijstjes doornam en iemand die wit wegtrok bij de eerste aanblik van de Prenatal.
Verdriet en geluk
Eigenlijk was dat het aller-, aller-, aller- moeilijkste en heb ik daar niet mee kunnen dealen. De klap kwam pas later, heel veel later, toen mijn kleine liefde een maand of 5 was. Toen pas had ik tijd om stil te staan bij wat er allemaal was gebeurd, gezegd, of niet gebeurd en niet gezegd. Toen pas kwam het echte verdriet en dat dan samen met het mooiste, geweldigste, meest fantastische kleine menspersoontje wat ik ooit heb mogen ontmoeten. Verscheurd worden tussen intens verdriet en extreme dankbaarheid en bewondering.
