Mijn moeder heeft al 20 jaar een snoepwinkeltje, zo’n ouderwetse waar je nog voor € 0,05 een kikkertje of banaantje kan kopen. Al vanaf mijn zevende maak ik de blits met een moeder die een snoepwinkel heeft en ik had gehoopt dat Lexie hetzelfde kon gaan doen. Ik zie haar al helemaal aan de bakken staan met d’r mond vol met schuimblokken, net groot genoeg om met d’r handjes in de onderste bakken met snoep te graaien.
Einde van een tijdperkMaar helaas, mijn moeder stopt eind van dit jaar met haar winkeltje. Het is mooi geweest, tijd voor andere dingen. Mooi shit, want nu heeft oma de winkel al niet meer voordat Lexie zich er iets van kan herinneren. En wat doe ik nu met die schuimblokken? Als Lexie ongeveer 10 maanden is dan gaat de deur in het slot en mis ik niet alleen mijn dagelijkse koffie stop tijdens mijn boodschappen rondje, maar mist Lexie de snoepwinkel.
Traditie tegenover een onverantwoord snoepen
En ik weet heus wel dat je zo lang mogelijk moet wachten met suiker geven aan die kleintjes, en dat het onverantwoord is om schuimblokken of kikkertjes te geven aan baby’s, maar ze moet toch d’r eerste schuimblok krijgen bij oma in de winkel? Zoals zoveel nichtjes en neefjes en vriendjes en vriendinnetjes uit ons dorp hebben gehad. Hoe moet dat nou toch? Ga ik mezelf er overheen zetten, of ga ik me niks aantrekken van alle ethische regels en geef ik haar lekker een suikerbom terwijl haar trotse oma toekijkt hoe we dat nog mooi geregeld hebben in haar eigen toko?
Jeugdsentiment
Wat een dilemma zeg, je kunt je maar ergens druk over maken…. Maar al zolang als ik me kan herinneren is de winkel net zo goed ons thuis als het huis van mijn ouders. Vroeger ging ik samen met mijn broertje en zusje tussen de middag boterhammen eten in de winkel, ik heb zaterdagen gewerkt om wat bij te verdienen, we hebben met Pasen nog pepernoten gegeten en een keer in het jaar mochten we mee naar de snoepbeurs waar alle nieuwste snoep werd gepresenteerd. En dat gaat Lexie allemaal missen, dat trotse gevoel van ‘Ja die winkel is van ons’.
Loslaten
Ik zou toch gek zijn als ik haar dat niet nog probeer mee te geven, al is het alleen voor mijn eigen gevoel? Voor mijn eigen gemoedstoestand, gewoon dat ik later op de foto’s kan laten zien dat ook zij dagelijks bij oma in de winkel is geweest. Dat ze daar haar eerste echte snoepje op heeft om vervolgens iedere keer als we binnen lopen het op een schreeuwen te zetten totdat ze er nog een krijgt.
Wat een gedoe om een stomme schuimblok, maar je begrijpt, ik ga de schuimblokken missen. En het is toch bijzonder dat ik haar een stukje van mijn eigen jeugd kan meegeven? Volgens Hans maak ik er weer een veel te groot ding van, alsof Lexie zich later überhaupt nog iets van die hele winkel kan herinneren. En of ik wel eens op Google heb gekeken wat voor schade een schuimblok kan aanrichten…..
Ik ben Anne, 27 jaar oud en moeder van little Lexie. Tussen het schreeuwen, wassen, spugen en opruimen door probeer ik mijn draai te vinden als moeder en als jonge, ondernemende en creatieve vrouw. Ik probeer de ballen in de lucht te houden en wil mijn avonturen graag met jullie delen.
