2012 was het jaar dat ik voor het eerst tante werd. De andere 2 keer volgenden snel, maar laat ik de eerste keer maar uitgebreid omschrijven.
Breaking news
Ik weet nog goed hoe zenuwachtig mijn zus was om het mij te vertellen. ‘Sis, kunnen we morgen afspreken? Ja? Oké, ik ben om 09.00 uur bij je.’ Voordat ik überhaupt maar iets uit kon brengen in te trant van: ‘Uhh, het is morgen zondag, ik moet uitslapen, heb waarschijnlijk een megakater.’ Werd de telefoon al opgehangen. Dat was het moment waarop ik bijna zeker wist dat ze me mooi nieuws ging vertellen, je voelt zoiets aan je zussenwater denk ik. De kater liet ik maar achterwege en braaf stond ik om 08.30 op, om mijn zus om 08.45 te verwelkomen. Ik háát het als mensen te vroeg komen.
Met grote ogen duwde ze een kadootje in mijn hand. Ik ritste het open, een kalender, met een vraagteken op 10 januari 2012. Tante in wording huilde en mijn zus stond me, ietwat onhandig en al knuffelend, uit te lachen. ‘Zo erg is het toch niet?’, vroeg ze nog voor het zekerheidje. Ik was ontzettend trots en blij, maar aan de andere kant wist ik absoluut niet wat er stond te gebeuren.
Ja een kind, dat stond er te gebeuren. Van onbeperkt knuffelen, tot samen naar de bios en als ik niet te snel oud word, samen naar de kroeg. Ik zag het helemaal zitten. De maanden daarop duurden lààààng, ik zag mijn zus haar buik (en borsten) groter worden. Dat was in ieder geval voor mij een teken dat er iets groeide daar binnen.
Wachten en nog langer wachten
10 januari was de uitgerekende datum, maar geen baby. Tante Syl werd ongeduldig.. Ik had 12 januari een beurs in België en het zou mij toch niet gebeuren dat ik in België zit en dat dan precies mijn kersverse nicht geboren zou worden. Onrustig ging ik diezelfde 10 januari naar bed. De nacht waarin ik droomde over kinderen die uit mijn navel groeiden. Ik beviel van honden, katten en paarden en als klap op de vuurpijl ook nog van een ‘echt’ kind. Ietwat verward werd ik wakker (07.23 uur), zat op het randje van mijn bed en pakte mijn telefoon om mezelf er van te overtuigen dat er nog steeds niks was geboren.
Showtime!
Maar toen! Tromgeroffel: ‘Inkomende oproep: Zusje’… Mijn allermooiste en liefste nichtje was geboren. Ik slaakte een gilletje (en huilde, natuurlijk), pakte mijn spullen en ben in 20 minuten van Amsterdam naar mijn ouders in Noordwijk gereden, om vervolgens door te rijden naar het ziekenhuis. Wat een moppie en een zoet kind, als ze niet huilde. Dat doen baby’s namelijk, wist ik veel. Huilen, eten, slapen en volle luiers produceren. Al snel veranderde dat in lachen, eten, slapen en diezelfde volle luiers. Ze herkende me en ik merkte dat ze het ook wel eens fijn vond om bij me te zijn en te knuffelen.
Inmiddels is deze spruit 3,5 jaar, grote zus van haar 2 broertjes, zijn we ‘beste vliendinnen’ (de R is een lastige letter) en gaat ze bijna naar school. Mijn tante-hart doet pijn, het gaat te snel. Maar ik ben ook heel nieuwsgierig naar de toekomst..
Ervaring als mama heb ik niet, maar hoe het is om tante te zijn, zal ik binnenkort met je delen!
Hi, ik ben Syl! Interieurfreak en héle trotse ‘Tanti’ van mijn 3 oogappels: 1 nichtje en 2 neefjes (‘12, ‘13 en ’14). Samenwonend in Noordwijk en geboren in ’86. Net op tijd thuis, om niet tussen de tapijtrollen en gordijnstoffen geboren te worden. Hier komt waarschijnlijk ook mijn hobby vandaan. Bijna alles wat met wonen te maken heeft, word ik ongelofelijk blij van. In het dagelijks leven ben ik het breintje van mijn eigen blog: www.houseofsyl.nl en accountmanager voor een fabrikant in vloerkleden.
