‘Koken met een peuter’, het zijn vier simpele woorden, maar helaas is het alles behalve simpel… Uitgezonderd die perfecte moeders met perfecte kinderen natuurlijk. 😉
Wegwezen
Als ik ga koken dan wil ik mijn kind niet in de keuken hebben. Al die hete pannen en dat gespetter vind ik niks met zo’n kleine erbij, levensgevaarlijk! Dit is het moment dat ik mijn joker inzet, als Otis zich even niet zelf kan vermaken. Inderdaad: de televisie. Shoot me voor mijn pedagogische onkunde, maar ik verkies een kind wat rustig en compleet in trance naar een paar dansende konijnen kijkt boven een onderonsje met de huisartsenpost.
Waar doe je het voor?
Ja, ook ik blijf het proberen om een biologische, gezonde en toch snelle maaltijd op tafel te knallen, terwijl je stiekem al weet dat jij de enige bent die het zal eten. Ik blijf het stug volhouden, maar het avondeten is niet favoriet mij de kleine directeur. Klein ondankbaar kreng dat het is 😉 (die wink is voor de perfecte moeders, waarbij de kinderen perfect doorslapen, gezond eten en alles lusten, waarvan het huis altijd is om door een ringetje te halen en waarbij alles vanzelf gaat, zonder driftbuien, alleen maar rainbows and ponies).
Kind wil een snack
Alsof ze het weten dat je aan het koken bent, perfecte timing dus. We gaan straks eten, dus geen rozijntjes of andere snacks. Ga weg hier uit de keuken, dat is gevaarlijk! Even voor de perfecte moeders: nee, ik hoef echt niet eerder te gaan eten. Sinds we met de slaaptraining gestart zijn is onze dagindeling anders en eten we dus al op het Christelijke tijdstip van 17:00, net als alle bejaarden in Nederland. Dat heeft te maken met een te volle buik naar bed gaan, niet goed dus. Vroeg zat lijkt mij zo!
Niet op je hoofd!
Als je dan samen aan tafel zit ben ik al blij als er iets gegeten wordt door het kleine spook. Ook al is het alleen fruit en een toetje, beter dan niets. Ondanks die paar happen, weet hij het toch te presteren om zich COMPLEET onder te smeren met ranzigheid, waarvan ik niet meer herken wat het ooit was. Vooral het toetje is tricky, want dat schaaltje keert hij nog weleens spontaan om bovenop zijn hoofd. Gelukkig doet hij dat alleen als hij net in bad is geweest 😉 .
Ik zucht nog maar een keer in mijn hoofd en kan er gelukkig nog om lachen. Wat zeggen ze ook alweer: het is een fase… Misschien kunnen die perfecte moeders in shifts voor mij koken, dan ga ik lekker met mijn kind in trance naar dansende konijnen kijken. Lijkt me heerlijk!
