Ik sta onder de douche en denk aan Charlie. Een week geleden kon dit bij wijze van spreken nog over iedereen gaan, maar vandaag, enkele dagen na de brute aanslag, kan dit maar over één Charlie gaan. Wat bezielt de mensen die dit doen? In wat voor wereld groeien onze kinderen op en hoe leg je hen dit uit?
Ik ga in gedachte van Charlie, naar 9/11 en de Holocaust. Allen zo anders, maar ook zo gelijk. Mensen doen elkaar verschrikkelijke dingen aan omdat ze anders denken of het niet eens zijn met iemands gedrag, opvattingen, omdat ze zich bedreigd voelen of ‘gewoon’ omdat ze anders zijn. Wat er is bij deze mensen gebeurt dat ze dit een ander aandoen? Hitlers ouders vonden hem als baby ook vast de allerliefste van de wereld en hebben nooit kunnen voorzien wat hun zoon voor vreselijke impact zou hebben op het leven van zoveel andere mensen. Hebben de ouders van deze aanstichters dezelfde opvattingen? Is er iets verkeerd gegaan in de opvoeding? Zijn deze jongens als kind iets tekort gekomen, veel gepest of zijn ze gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek met verkeerde mensen in aanraking gekomen? Is er te weinig sociale controle geweest, zijn ze teveel los gelaten, hebben ze onverwerkte trauma’s of een laag zelfbeeld?
Hoe zullen de ouders van de twee broers zich nu voelen? Zijn ze trots, bang, schamen zij zich of voelen zij zich schuldig? Hoe zit dat met de liefde voor je kind, is die er dan nog steeds? Zij worden de rest van hun leven hierop aangekeken, maar we zullen niet weten in welke mate ze invloed hierop gehad hebben. Teveel vragen waar we waarschijnlijk nooit antwoord op zullen krijgen.
Voor ik ga slapen, sta ik naast zijn bedje en kijk naar mijn allergrootste liefde. Daar ligt hij dan, onschuldig, onwetend en zonder problemen op zijn buikje, één tuttie in zijn mond, een andere in zijn hand en de overige 5 om hem heen. Zo onschuldig.. In een fractie van een seconde schiet het even door mijn hoofd.. Dan denk ik weer wat alle ouders denken: nee, deze is te lief!
