Peuters, je raakt er niet over uitgepraat. Fantastisch hoe ze compleet in hun eigen realiteit opgaan en zich totaal niets aantrekken van de omgeving. Soms ook erg gênant, maar dat terzijde… Het toppunt van Otis was toch wel dat hij huilde omdat ik zijn knutsel op het prikbord hing…
Nu is het tijd om even te genieten van andermans kinderen. Omdat het herkenbaar is, omdat jij dit vanmiddag nog was, omdat het kan! Zie hier enkele hilarische redenen om te huilen in het leven van een peuter. Let op het gezicht van de eerste moeder: priceless!
Deze hysterische voorbeelden komen van de blog reasonsmysoniscrying.com. Om hier een hele blog aan te wijden vind ik al briljant. 😉
