Ons avondritueel is een combinatie van alarmfase 2 bij Nanny Jo en Bananensplit, alleen wacht ik nog steeds op iemand die zegt: Haha grapje! Laatst had ik een avondritueel in de categorie worst nightmare…
‘Bad’ idea
Ik had Otis van de opvang opgepikt en we fietsten relaxed naar huis. Hij ging even spelen terwijl ik zijn badje vol liet lopen. Eigenlijk doe ik hem na de opvang altijd in bad, wel zo fris na al die bacteriën overdag. Normaal zit hij relaxed in bad te spelen terwijl ik mij tussen de douchedeur wurm om hem goed vast te kunnen houden. Deze dag niet…. Hij wilde ABSOLUUT niet in bad en schreeuwde moord en brand. Afleidingstactieken deden hem niets en hij trapte hij alsof hij op de Olympische spelen de 100 meter rugcrawl wilde winnen. Geloof me, hij had het gewonnen ook, want er ontstond zonder moeite een compleet golfslag bad wat in de gang nog na kabbelde. Even snel flops erdoorheen dan maar, een lapje overal langs en haren wassen is nog nooit iemand gelukt in 30 seconden volgens mij, nou mij wel en dat met één hand! Ik heb er twee uiteraard maar met de andere hield ik het spartelende kind boven water. Zijn humeur slaat sneller om dan het weer en voor ik het wist stapte hij alweer grappend door het huis heen en liep ik als een slaaf met hydrofiele doeken en vette handen achter hem aan. Improviseren leer je wel als moeder!
Over de kook
Het bad drama hadden we achter de rug en hij was weer in zijn hum, dus ik dacht even snel te kunnen koken. I don’t think so! Het nieuwsgierige aagje staat het liefst met zijn neus overal bovenop, maar dat mocht van mij natuurlijk niet bij al die hete en spetterende pannen. Even in het kooitje dan maar (oftewel de box) met wat speeltjes. Slecht idee, want met zijn moedertje uit het zich gaat die kleine sirene weer loeien. Ik werd alweer nerneus in de keuken en besloot mijn joker in te zetten: little baby bum op de Ipad! Zelfs dat hielp niet! Aarrgghh.. Ik toverde in een mum van tijd wat eten op tafel en hoopte stiekem dat het snel bedtijd zou zijn (voor Otis dan). Niet dat hij dan per se slaapt, maar goed. Het ging redelijk, maar na een paar hapjes was Otis er wel weer klaar mee. Hopla, speentje erin en snel mijn eten naar binnen schuiven. Hij brulde alsof ik een hobbit ben die the Shire verlaat om de ring te zoeken en hij überhaupt twijfelt of hij mij ooit nog levend terug zou zien. In werkelijkheid liep ik naar de keuken om een toetje te pakken, uit het zicht, dat dan weer wel…
Who’s ‘bed’?
Na het toetje kwamen we maar gelijk in actie om naar bed te gaan, want mister funky face had weer eens niet geslapen op de opvang. Tandenpoetsen, slaapzak aan en fingers crossed dat hij gelijk zou instorten. Ik zorgde dat er genoeg white noise op de achtergrond, ruimde snel alles op en kroop achter de laptop om te gaan werken. Het leekt een kwartier goed te gaan en toen hoorde ik hem alweer huilen. Kom maar door hoor met je HAHA GRAPJE!
