Soms heb je van die situaties, waarbij je denkt: Oké, hoe ga ik dat doen? Bijvoorbeeld wat doe je als je niet mag praten? Dat is op zich nog te overzien, maar met een peuter is dat een behoorlijke uitdaging!
Dag poliep!
Deze week ben ik geopereerd aan mijn stembanden. De poliep die zorgde voor mijn hese en zware stem, die klonk alsof ik iedere nacht tot 4:00 ’s nachts dronken en al rokend de kroegen af struinden, is weggehaald. HOERA! Geen vragen meer of het een leuk feestje was gister (I wish!), hoeveel ik eigenlijk rook (niet!) en waarom ik zo schor ben (nee, ook schreeuw ik niet tegen mijn kind).
Wat als je niet mag praten?
Dat is op zich al best een opgave voor mij. Degene die mij persoonlijk kennen, die weten dat ik graag praat. Veel ook, al is niet alles uiteraard even interessant. Ik flap eruit wat er in mijn hoofd schiet, zonder daar over na te denken. Dat pakt vaak goed uit, maar soms ook niet. Dan denk ik: ‘Shoot Clau, dat had wat tactischer gekund’. Anyways, ik was wel nieuwsgierig naar die dagen dat ik niet mocht praten. Hoe zou het zijn? Wellicht zou ik er nog wat van leren!
Wat als je niet mag praten met een peuter?
Dit bleek nog een tandje lastiger te zijn! Waar meneer in de ochtend heel goed zei: ‘Mama, als ik thuis kom, dan kan jij niet praten!’ (trotse mama), was het later op de dag een heel ander verhaal. Ik probeerde via gebaren om hem dingen duidelijk te maken, maar daarvoor moest hij mij wel aankijken. Hij vond het maar raar en luisterde slecht naar mij. Waar dit normaal wel vaker voorkomt (laten we eerlijk zijn), was het deze keer een stuk erger. Van niet luisteren ging het naar opstandig gedrag met uiteindelijk huilen en gillen dat mama moest praten. Dat is natuurlijk ontzettend frustrerend voor hem en ook voor mij. Het antwoord? Afvoeren naar opa en oma totdat mama weer mag praten.
Hoe reageren mensen als je niet mag praten?
Uiteraard ben ik in de dagen dat ik niet mocht praten ook de deur uit geweest. Zo kon ik mooi ervaren hoe het is als je dus echt niet kan praten en hoe mensen daarop reageren. Naast kijkende mensen die denken ‘Ach, zij kan niet praten’ en naar mijn vriend ‘Wat een lieve jongen! Hij is met een meid die niet kan praten’, had ik ook wat andere ervaringen. Als mensen, bijvoorbeeld bij de kassa, merken dat je niet kan praten en dat een ander het woord doet, dan wordt je ook gelijk compleet genegeerd. Ook al betaal jij, dan wordt er aan mijn vriend gevraagd of hij een bonnetje wil. Mensen kijken je niet meer aan, terwijl ik prima bepaalde zaken duidelijk kan maken. Heel erg vreemd!
Niet mogen praten, hoe was dat?
In het begin was het even zoeken naar een manier om met elkaar te communiceren. Ik schreef zaken op, maar probeerde ook liplezen, gebaren en gebruikte de letterpuzzel van Otis. Soms was het vermoeiend en frustrerend als iemand je niet begrijpt, maar ook was het erg verhelderend.
Inzichten als je niet mag praten
- Je ‘zegt’ alleen wat je wilt ‘zeggen’. Omdat het meer moeite kost, laat je een hoop onzin zitten en dat is erg rustgevend.
- Je realiseert je hoevaak je eigenlijk praat normaal en hoeveel ervan eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is.
- Als er geen kinderen bij betrokken zijn is het echt heel erg prettig, vooral als je zoals ik altijd super druk bent in je hoofd. Ik ben best wat goede inzichten gekregen en eerlijk gezegd is het best een aanrader!
De twee dagen stilte zijn inmiddels voorbij en voorzichtig aan praat ik weer wat hier en daar. Dat voelde in het begin best eng, om je stem na twee dagen weer te gebruiken. Mijn stem is nog niet helemaal wat het moet zijn, maar ik ben weer bijna back-in-business!
