fbpx
Menu
Ervaringen & Tips / Mama zijn / Opvoeding / Otis blogt

Oh no: mama kijkt naar Nanny Jo!

Mijn moeder is een believer, alleen niet van de Biebs… Ik weet precies wanneer supernanny Jo Frost weer op televisie geweest is… Dan gaat ze weer van alles uitproberen! Heb ik dat? De tactiek wordt ook nog uitgebreid besproken waar ik bij zit! Hallo, ik zit hier hoor!

De afleidingstactiek kende ze al, maar die zet ze na de eerste aflevering overduidelijk vaker in! Daar baal ik van, want soms ben ik te laat en trap ik daar nog in ook! Dan zit ik opeens weer lief te spelen of eet ik gewoon mijn avondeten, terwijl ik juist zo lekker aan het brullen was… Daar moet ik wat op verzinnen. 1-0 voor mama.

cry-babyNa de tweede aflevering ging ze opeens zogenaamd boos doen toen ik iets deed wat niet mocht. Ze was mijn luier aan het verschonen en ik had daar niet zo’n zin in, want dan moet ik plat liggen. Daar heb ik het natuurlijk veel te druk voor, want ik moet spelen. Ik probeer dan dus te roeien met de riemen die ik heb en gooi alles wat in mijn bereik ligt op de grond. Als we normaal aan het spelen zijn doet ze leuk mee, naar nu opeens niet. Ze keek mij recht aan en zei met een strenge stem: Nee Otis, niet doen, dat mag niet! En dan dat vingertje erbij, wat een aanfluiting. Wie neemt dat nu serieus? Ik deed precies hetzelfde terug, keek haar recht aan, schudde met mijn vingertje terug en zei ‘nee’. Begint ze nog te lachen ook, deze is voor mij! De tussenstand van mama – Otis: 1-1.

Nu is ze gister begonnen met mij negeren op de momenten dat ik boos ben en er geen land met mij te bezeilen is. Normaal blijft ze juist met mij in de weer en probeert ze van alles om mij te troosten. Als ik het even niet meer weet, mijn zin niet krijg, of iets gaat niet snel genoeg, dan gooi ik gewoon mijn lijfje naar achter, ga ik hangen, jengelen, huilen en draaikonten, zodat ze mij bijna niet meer vast kan houden. Als ze mij vraagt of ik een hapje eten wil, reageer ik gewoon alsof ze vraagt of ik mijn linkerbeen af wil staan. Ach, zo ben ik. Ik hoor haar heus wel als ze mij stiekem een mini dictator noemt en dan kan ik een glimlach niet onderdrukken. Dat kan ze toch niet weerstaan en dat weet ze. Voorheen kreeg ik nog haar aandacht tijdens een aanstel-aanval, maar nu laat ze mij gewoon! Nou ja, het lef! Dan heeft het voor mij ook niet zoveel zin, dus na een paar zielige blikken alsof mijn lievelingsspeelgoed op de brandstapel ligt hou ik het maar voor gezien. Hmmppfffff stand mama-Otis: 2-1. To be continued…